فنرهای تخت وانت 4×4 برای سیستم تعلیق عقب وانت

فنرهای تخت به دلیل لایه‌های فلزی زیاد، پشتیبانی زیادی بین چرخ‌ها، محورها و شاسی خودرو ایجاد می‌کنند. به دلیل ساختار محکم و منسجم خود، می‌توانند بارهای عمودی زیادی را که به آنها وارد می‌شود، تحمل کنند، به همین دلیل است که صنایع سنگین هنوز از آنها استفاده می‌کنند. بارگذاری عمودی نیز به جای اینکه به طور حاد از طریق یک فنر کوچک و دمپر اعمال شود، در سراسر طول فنر تخت توزیع می‌شود، که به طور بالقوه می‌تواند نیروی متمرکزی را ایجاد کند که برای سیستم تعلیق بسیار بزرگ است. در یک خودرو، میرایی می‌تواند یک ویژگی بسیار مهم باشد. اگر سیستم تعلیق به اندازه کافی میرا نباشد، خودرو پس از برخورد با هر دست‌انداز یا چاله‌ای در جاده، به خوبی تکان می‌خورد و بالا و پایین می‌رود. این یک ویژگی قابل توجه در خودروهایی بود که قبل از ظهور کمک فنر از فنرهای مارپیچی استفاده می‌کردند و برای خودروها در هنگام رانندگی با هر سرعت واقعی مضر بود. فنرهای تخت به دلیل اصطکاک بین هر صفحه فولادی که زمان پاسخ پس از خم شدن عمودی در سیستم تعلیق را بسیار سریع‌تر می‌کرد، با میرایی خودرو بسیار بهتر کنار می‌آمدند و در نتیجه خودرو را بسیار قابل کنترل‌تر می‌کردند. فنرهای تخت در مقایسه با فنرها و کمک‌فنرهای اولیه، طراحی ساده‌ای داشتند و تولید آنها ارزان بود، بنابراین پس از تولید انبوه خودروها، این نوع فنرها برای اطمینان از قابلیت اطمینان و در عین حال پایین نگه داشتن هزینه‌ها، به عنوان گزینه‌ی اصلی انتخاب شدند. کارهوم ساده‌ترین طرح در این مجموعه بود که تنها از یک فنر تخت فولادی استفاده می‌کرد که از وسط ضخیم به لبه‌های نازک (که به عنوان فنرهای تخت سهموی شناخته می‌شوند) مخروطی می‌شد تا بارهای عمودی را به طور مناسب توزیع کند. با این حال، به دلیل کمبود استحکام در میله، فنر تخت تک‌لتی فقط در خودروهای بسیار سبک قابل استفاده بود.